Rolling in the deep

2 aydan fazla süredir yazılması planlanan hisler, olaylar, filmler, müzikler, insanlar ve hepsine dair yorumlar beynin kıvrımlarında konuşlanmasına karşın tarihin tozlu raflarında yerini alamayacak. "İçilecek onca şarap ve konuşulacak daha fazla şey"den bahsetmişim son yazımda, konuşmaların sessiz monologlardan ibaret olacağını öngöremeyerek.

Şimdi, göz önünde bulundurulmasını isterim ki ne zamandır, amaçladığı herbir şeyi yapan ancak yine de "işte, işte şimdi mutluyum ve kendimle gurur duyuyorum" diyememiş biri olarak yazıyorum buraya. İsterdim ki Adele'nin bu güzel şarkısını, çok sevdiğim arkadaşlarımla buluşmak için Taksim'e giderken Eksen'de dinliyor olayım. Veya isterdim ki Fındıklı'daki sevimli evime girer girmez açtığım radyoda karşıma çıkan ilk şarkı olsun "Rolling in the deep" ki arkadaşlarıma vereceğim küçük parti için daha bir şevkli hazırlanayım. Hala içime sindiremediğim şey ise beni seneler önce hayattan elemiş olan, insanlığı defolu ve üstüne üstlük çürük insanların benim hayallerimi yaşıyor olmaları. Kendime göre bir hayat bulup onu hayallemeğe ise arsızca karşı çıkıyor kalbim ve beynim hep yaptıkları gibi.

Ne çok seviyorum mutsuz olmayı..

Video eklemeyi bilmediğim için yazının başlığı olan şarkının bağlantısını verebiliyorum:

http://www.youtube.com/watch?v=rYEDA3JcQqw