Seni uğurlayıp eve geldiğimde çok acı yiyerek çok soğuk içtim. Hemen ardından çok tatlı yiyor ve çok sıcak içiyorum. Hiçbirşey, ağzımdaki pas tadının içime sinen hali, o hiçbir yerde olma hissini bastıramıyor. Hayatın adaletsizliğini düşünüp "Neden? Neden?" gibi cevapsız ve öyle olduğu için anlamsız sorularla sabote ediyorum kendimi. Ben değil miydim bir insanın herzaman için "en güzel zamanlarım" olarak nitelediği yıllarda İstanbul'da her gün hayatına son vermeyi düşünen? Tutsakmışçasına, sokaklarında hapisane avlusundaymış gibi volta attığım şuursuzca? Ben değil miydim "Kurtar beni bu şehirden Tanrı'm! Ne olur.." diye gece gündüz yakaran? "Herşeyi, burada karşılaştığım bütün çirkinlikleri burada bırakıp gitmek istiyorum" dileği bana ait değil miydi?

Burada, kaderin benden yapmamı istediği şeyi en kısa zamanda bulmayı ümid ediyorum. Ve buradaki misyonumu en kısa zamanda tamamlayıp içinde hayal kurabildiğim bir yaşama yelken açmayı sabırsızlıkla bekliyorum!